4 – Reisverslag Arabba 2019

door Henk Buis

Copyright © 2019
Auteur: [Henk Buis]
Uitgever: SkikringAlkmaar.nl
Omslagontwerp: @henkbuis
Vormgeving binnenwerk: @henkbuis
Revision 1.1

Elke gelijkenis met bestaande gebeurtenissen en/of personen zou zomaar waar kunnen zijn. Niets in deze uitgave is geconfabuleerd en mag zonder schriftelijke toestemming worden verveelvoudigd, door middel van druk, fotokopieën, geautomatiseerde gegevensbestanden of op welke andere wijze ook.

Vr 18 januari, Alkmaar Station Noord
Iets na zeven reed ik het parkeerterrein op van het bekende trefpunt Station Noord, de Peereboom was er nog niet, de skiliefhebbers wel.
Deze keer ontbraken er enkele voor mij belangrijke mensen en ik wist dat er een nieuw team samengesteld moest worden. In de bus keek ik al spiedend rond naar geschikte kandidaten met in het achterhoofd dat ik wilde voldoen aan een vrouwenquotum, ‘mijn’ team moest minimaal voor de helft uit het andere geslacht bestaan, best wel progressief vond ik van mij zelf!
Bij de gebruikelijke stop onderweg schafte ik mij bij een Raststätte een slaapdrankje (een mini flesje Jägermeister) aan en vervolgde na het nuttigen van deze drank licht genarcotiseerd de reis.

Za 19 januari, hotel *** Portavescovo
Rond half elf uur arriveerden we bij onze tijdelijke verblijfplaats, hotel Portavescovo  waar we zoals gebruikelijk aller hartelijkst werden ontvangen in de Stube met koffie, cake en croissantjes.
Deze keer plofte ik niet meteen in de Stube neer, ik maakte eerst een controlerondje samen met Dicky en Céline onder leiding van Marcel.
Daar de zon uitbundig scheen besloot ik om s’middags al wat ‘in te skiën’ en toog naar de Ufficio Skipass Arabba en schafte mij een low-budget seniorenskipas aan voor het Arabbagebied, het zogenaamde rondje om de (Arabba)kerk.
Na de terugkeer in het hotel snel een verkwikkend bad genomen en besloot om mij voor de welkomstborrel casual cool te kleden, met gilet en strik koerste ik naar de door hotel Portavescovo  aangeboden welkomstborrel alwaar ik mij de Prosecco brut goed liet smaken.
Hierna gelijk door naar het diner en toen snel naar bed, het was genoeg geweest.

Zo 20 januari, Sasso delle Croce
Het eerste ontbijt in hotel Portavescovo, ik ging me te buiten aan de Uovo Strapazzate con lardo en nam nog wat vers fruit voor de vitamientjes en wat yoghurt voor de botjes.
Ondertussen was het ski-team samengesteld en bestond behalve mijzelf uit Marcel, Cora, Dicky, Hanneke en Céline, met het vrouwenquotum zat het wel goed stelde ik tevreden vast.
We besloten om naar Sasso delle Croce (het heilige kruis) bij Pedraces te gaan, een gemakkelijke tocht via La Villa, geknipt voor de zo’n eerste dag.
Via de de wereldbeker reuzenslalom Alpine afdaling gingen we naar La Villa, de zwarte Gran Risa afdaling lieten we nog even voor wat het was, die zou later in de week wel komen!
Pedraces biedt een ruime keuze aan goede restaurants, rifugio L’Tama , Lèe, Nagler en Oies was mij al bekend en de keuze viel deze keer op de halverwege de Santa-Crocegelegen  rifugio Tana dell’Orso, volgens mijn Italiaanse App betekent dit Berenhol en dat klopte wel want het interieur is volgepropt met allerlei (speelgoed) beren.
Dit restaurant ligt niet direct aan de piste, een bord Tana Dell’Oorso en een skirek markeren de opstapplaats, je zet je ski’s daar neer en wacht op de paarden die je naar Tana Dell’Oorso brengen.
Helaas, waar we voorheen door een met twee door zuid Tiroolse Haflinger paarden voortgetrokken Tiroler arrenslee naar Tana dell’Orso werden gesleept kwam er nu een (gratis) mini-busje voorrijden die ons naar ristoranteTan dell’Orso bracht, minder romantisch maar wel efficiënt, waarschijnlijk is de koetsier die al op leeftijd was er mee op gehouden of gaan hemelen.
In het gezelschap van diverse pluche beren genoten we van een heerlijke lunch en togen wij huiswaarts, een geslaagde eerste dag.

Ma 21 januari, Val d’Anna
De lat lag hoog voor deze dag, er zaten een een paar uitdagende afdalingen tussen zoals de Dantercepies naar Selva, de 3,5 km lange Saslong World Cup afdaling naar St. Christina en de 10 km lange La Longia afdaling naar Ortisei, later bleek dat we deze dag 77 km hadden afgelegd.
Bij Val d’Anna, een super beschut en zonnig gelegen ristorante, bekend om z’n heerlijke Kaiserschmarrn en Schweinerippen gebruikten wij zoals gepland de lunch, we deden het op z’n ‘Dutch’, d.w.z. we bestelden drie maal de lokale caloriebom, de Kaiserschmarrn en deelden die broederlijk in tweeën, dit fors uitgevallen nagerecht is namelijk ruim voldoende voor twee personen, niemand had hierna nog honger.

De Kaiserschmarrn van Val d’Anna

Na de lunch hielden we het tempo er flink in, moest ook wel want de tijd was krap.
Via Citi dei sasso (de stenen stad) en de Belvedère kwamen we keurig op tijd terug in onze tijdelijke hometown.

DI 22 januari, Alba, Val di Fassa

Via Canazei naar Bar International, de bekende stop waar we op het knusse terras onze warme drankjes tot ons namen.
Gewoontegetrouw bestelde ik m’n Amaretto caldo con panna maar kreeg een koffie Americano, of de barkeeper deed het fout of mijn Italiaans was niet come dovrebbe essere, ik hou het op het laatste en liet het maar zo.
Hierna bestelden we een taxibusje naar Alba en voor een luttele 3 €  werden we door de vriendelijke taxichaffeuse bij de Ciampac gondola in Alba gebracht.
Hierna snel naar het Buffaure gebied alwaar we de 2 km lange zwarte Volcano afdaling twee maal in stevig tempo afdaalden, dit was GENIETEN met hoofdletters.
Op de terugweg deden we het nog eens dunnetjes over, de zwarte Ciampac afdaling naar de retourgondel Col de Rossi is ook een lekkertje, een heerlijke skidag.

WO 23 januari, Edelweiß Tal, Mario Cipollini en KBBB
Een gedenkwaardige dag met lichte sneeuwval, we begonnen rustig aan met een uitstapje naar het Edelweiß Tal. Toen we in de kleine gondeltjes zaten ving Hanneke, zij spreekt perfect Italiaans, een gesprek op van iemand die nogal luidruchtig een telefonisch onderhoud voerde, het onderwerp was ”doparsi” (doping gebruik).
Onze nieuwsgierigheid was gewekt, het bleek dat de luidruchtige spreker niemand anders was dan Mario Cipollini, een voormalig wielrenner en wereldkampioen op de weg, hij was een van de beste sprinters van de jaren 90.
Hij stond bekend onder diverse bijnamen zoals Il Magnifico, Mooie Mario en Super Mario en hij was stomverbaasd dat wij hem niet herkenden maar bleef vrolijk door kwebbelen en we namen hartelijk afscheid toen hij zijns weeg ging, een bijzondere ontmoeting met een prettig gestoord mens.
Na deze ontmoeting gingen we terug naar Corvara en trokken daar diverse baantjes om tegen half vijf weer op ons honk terug te keren.
Eenmaal onderuit gezakt in de lounge van het hotel ontspon zich een geanimeerd gesprek over wederzijdse hobby’s, veel sportievelingen onder ons met navenante sportieve hobby’s maar Hanneke had toch wel een bijzondere hobby, zij deed aan KBBB of te wel KerstBoomBallen Breien.
Ik hoorde dit enigszins verbaasd aan maar dit bleek onkunde van mijn kant, het KerstBoomBallen breien moet niet onderschat worden, onder de bezielende leiding van het Noorse breiduo Arne en Carlos zijn al heel wat amateur KerstBallenBreiers deskundig opgeleid, Youtube staat vol met tutorials van dit duo en er zijn zelfs workshops in de Amsterdamse Bijenkorf gegeven.
Voor de wat conventioneel ingestelden zij kunnen in de boekhandel terecht, er is een trits aan breiboeken van het Noorse duo te koop

Kerstboomballen breien

De Marmolade stond  op de bucketlist van Hanneke en Céline en daar het einde van de week al in zicht was, moest ik die wens wel inwilligen.
Het voordeel van Arabba is dat de Marmolade betrekkelijk dicht bij is en zo stonden we iets na tien uur al op de top van de 3269 m hoge reus en werden we beloond met een fantastisch uitzicht en ijzige kou.
Hierna in rap tempo naar beneden en gestopt bij rifugio Capanna Bill om wat te drinken en even door te warmen want de Marmolade blijft een fris bergje!
Besloten werd om hierna de Sella ronde (rechtsom) af te maken en zo gezegd zo gedaan.
Bij DCM Europe II lift (het tweede deel van de kleine gondeltjes vanuit Arabba) ging het fout, hier hadden wij in moeten stappen om op de Oranje route richting Belvedere  te komen maar voor dat we het wisten waren we weer terug in Arabba.
Hierna geen fout meer gemaakt en kwamen wij mooi op tijd, 16.25 u terug voor de laatste lift richting Arabba.
Terug in de gemeenschappelijke ruimte van het hotel volgden de gebruikelijke sterke verhalen en flauwe moppen, over flauwe moppen gesproken, kent u deze:
“Overspel kent alleen maar verliezers maar …..deelnemen is belangrijker dan winnen”.

Vr 25 januari Route de Grande Guere I

Vroeg vertrokken voor de Giro della Grande Guerra, deze Eerste Wereldoorlog route beslaat ruim 82 km inclusief twee busritjes en het laatste stuk wordt je door twee paarden door het laatste kluunstuk getrokken richting Armentarola.
Het is een imposante tocht en je komt allerlei oorlogsouvenirs zoals forten, bunkers, kanonnen en deze keer ook tienduizenden omgewaaide bomen tegen.
Zo tegen halfeen waren we bij de Lagazuoi gondel dus mooi op tijd en begonnen we aan de heerlijke Lagazuoi afdaling met als geplande lunchstop het bii carnivoren populaire rifugio Scotoni. Helaas zat de lunch bij Scotoni er niet in, veeeeel te druk zodat we bij de volgende rifugio, Cappana Alpina aanlegden.
Hierna relaxed door naar Arabba, een inspannende dag doch geslaagde dag.

Za 26 januari Armentarola

Alweer de laatste dag en traditie getrouw maken we dan geen rare bokkensprongen.
We hadden voor de koffiestop als wel de lunch hotel Armentorola uitgekozen, een gedegen 4 sterrenotel met een uitmuntende keuken.
Alleen al de koffie stop, niet dat ik koffie bestel, mijn warme drank in Italie is steevast un Amaretto Caldo con pana maar als je koffie besteld krijg je daar, op een porseleinen schoteltje ook heerlijke koekjes bij, als je een sigaar wilt roken snelt er een ober wat naar je toe om je een vuurtje te geven, hier wordt je als gast behandeld.
Na de uitgebreide koffiestop klungelden we nog wat rond op de blauwe pistes van het Alte Badia gebied om exact om 12.30 (we hadden gereserveerd) voor de lunch weer bij Hotel Armentarola te arriveren.
We kregen net als de vorige keer de met airco uitgeruste Privat Stube, het culinaire feest kon beginnen.

De ober kwam met de menu-  en de wijnkaart, deze laatste was van Bijbelse proporties, pagina na pagina met de mooiste wijnen.
Eerst echter het menu doornemen, ook hier sloeg de keuzestress toe, een mijnenveld aan keuzes, je kan het zo gek maken als je wilt uiteraard met een steeds gekker wordend prijskaartje.
Uit eten gaan vraagt tegenwoordig om een mindfulle benadering!
Wist u dat tegenwoordig de bedragen vaak zonder eurotekens worden geschreven, dit omdat volgens neuromarketeers het noemen van geld ons pijncentrum activeert!
Volgens die zelfde neuromarketeers geldt dat voor gerechten waar een flinke marge opzit. Woorden als smeuïg en sappig moeten worden gebruikt, die gerechten bestellen we geheid.
Ik koos voor een eenvoudige Carnaroli (een kleinkorrelige risotto) met scampi’s.
Marcel ging voor de specialiteit van het huis, super verse steak tartaar die ter plekke aan tafel wordt bereid (met de door jou gewenste ingrediënten), altijd weer een bijzondere performance aan tafel.
De dames bestelden gerechten met onuitsprekelijke namen, het culinaire geweld kon losbarsten.

De steak tartaar wordt aan tafel bereid

Voor de begeleidende wijn gingen we voor de Corte Sant’Alda 2015 van Campi Magri, deze Valpolicella was een schot in de roos, een top wijn.
Fabio, de ober die in het begin nogal stuurs over kwam ontdooide volkomen toen Hanneke in rap Italiaans met hem onze bestelling doornam.
Fabio raakte op dreef en daar we geen idee hadden wat voor nagerecht we wilden stelde hij ons een ‘special’ voor met de belofte dat als we die niet lekker vonden we die ook niet hoefden te betalen!
Natuurlijk was het (chocolade) dessert super lekker en werden we extra verrast door de bijbehorende dessert wijn (waar wij niet op gerekend hadden), een match made in heaven, we gingen ons alle zes te buiten aan dit dessert.
Na dit culinaire geweld volgde il conto, even slikken maar viel toch nog mee en toen snel in de skibindingen gesprongen en in een ruk door naar de laatste lift de Passo Campo Longo die je naar Arabba brengt.
Het einde van een sportieve en super gezellige week.
Dat de bus die avond wat later kwam maakte mij niets uit, na een week skiën met de dames stapte ik volkomen Zen in de bus en verheugde mij reeds op de bestelde cursus KerstBoomBallenBreien die thuis op mij wachtte, geen twijfel mogelijk, meer Zen zou mij ook na de skivakantie ten deel vallen.