Reisverslag Arabba 2024

Arabba 2024, het waren 3 fantastische dagen.

Vrijdag 12 januari
Op naar Arabba
Ik reed iets na 19:00 uur het parkeerterrein van station Noord op dat was bevolkt met ski kring leden, geduldig wachtend op de bus, fijn om veel bekende gezichten te zien.
Na de stop in Duivendrecht waar de rest van de skiërs aan boord stapten was de bemanning compleet met vrolijk babbelende ski liefhebbers.
De bus arriveerde rond 12:00 uur in Arabba waar Jannie, Marcel en Meis (hun huis papegaai) al eerder met eigen vervoer waren gearriveerd, ze verwelkomden ons hartelijk.

We ploften snel neer in de lobby van hotel Portavescovo waar we werden onthaald met koffie en friandise, een warm onthaal.
Hierna konden we meteen door naar onze kamer die was uitgerust met een stapelbed, kamergenoot Fred koos voor het stapelbed, ik had dus nu een lits jumeaux voor mezelf, ruimte zat  maar zonder mijn Tonnie had ik die niet echt nodig, deze week geen lepeltje-lepeltje besefte ik.
Het was schitterend weer en nodigde uit om deze middag lekker te skiën en schoot snel in m’n ski outfit, de rest van de kleding in overzichtelijke chaos achter latend, dat komt later wel goed zei ik tegen mezelf.
Hierna naar het punto vendita skipass (volgens Chat GTP de juiste vertaling voor een skipas verkooppunt).
Daar een prijspakkertje onder de skipassen aangeschaft, een senioren skipas voor het Arabba gebied, oneerbiedig het rondje om de kerk en dat klopt want verder dan Campo Longo kom je met deze pas niet maar dat is genoeg om een paar uurtjes in te skiën en dat onder een stralende zon, een top middag.
Na de terugkeer in hotel Portavescovo snel onder de Grohe douche gesprongen, in tegenstelling tot onze kamer is de douche cabine niet iets voor claustrofobische mensen maar ik genoot van de zeer krachtige waterstraal, een water kanon waardig.
Na deze opfrisbeurt spoedde ik mij naar de traditionele benvenuto borrel van hotel Portovescovo en liet mij de hapjes en de Prosecco brut goed smaken.

Hierna snel door naar het diner, druk, druk en toen snel naar bed, het was mooi geweest zo’n eerste dag.

Zondag 14 januari

Sasso delle Croce
De eerste volle dag, altijd even aftasten, met wie en waar naar toe.
We waren er snel uit, het werd Sasso delle Croce (heilig kruis kerkje) in Badia.
Het team voor deze dag bestond uit Fred v R, Fred M, Paul P, Elly T en mezelf.
Skiën naar kerkje bestaat staat bekend als een lekker relaxte eerste dag maar met
Paul in het team zit weet je eigenlijk al dat dat anders uitpakt.
Aangekomen bij Piz La Ila werd het de zwarte uitdagende Gran Risa afdaling, bekend om zijn steile hellingen, sommige stukken zijn 53%, het ging lekker.

Toen we in La Villa waren gingen we toch nog een keer naar boven, de rode Alpin afdaling hoort er ook bij vond Paul, da’s waar zei ik zachtjes.
Na deze beide afdalingen bemerkte ik dat ik bovenbenen had, het werd tijd voor een kleine pauze en we besloten om in Villa wat te drinken om daarna verder te gaan.
De laatste gondeltjes lift La Crusc2 stopt bij het kerkje en beschikt over stoelverwarming, we stapten er met lekker warme billen uit en gingen te voet verder naar het overigens prachtige kerkje, het is wel een flinke klim,zucht.
Na deze mini excursie werd het tijd om een lunch adres te zoeken, mijn favoriete lunch adressen op de Santa Croce piste zijn Rifugio Nagler en Ütia Lee (met afstand het beste restaurant) maar werd heel democratisch weggestemd, restaurant La Tana Dell Orso wat het beren hol beteken kreeg de voorkeur.
Het Beren Hol ligt een stukje van de piste af, ik was er wel eens eerder geweest, je werd toen heel romantisch, gezeten in een door een span Tiroler paarden getrokken arrenslee afgezet, anno 2024 staat er een soort DHL busje op je te wachten die je bij La Tana Dell Orso aflevert, ik miste de gulle lach van de koetsier van vroeger.
Toen ik een blik op de menu kaart wierp zag ik dat de inflatie hier behoorlijk had toegeslagen. De door mij bestelde spätzle viel tegen, Elly had een  kaiserschmarrn en liet mij er een stuk van proeven, was niet verkeerd maar haalt het niet bij de bij Val d’ Anna geserveerde kaiserschmarrn, voor mij is het beren hol vergane glorie.
Op de terugweg werden we gebeld, of we twee paar sik’s wilden ophalen die door twee onfortuinlijke ski-kringers waren achter gelaten, ze stonden bij Campo Longo.
Dat was OK we kwamen daar op weg naar ‘huis’toch langs maar, Paul verloor onderweg echter een handschoen en dat gaf wat vertraging, drie van de vier toegangspoortjes waren al afgedekt bij Campl Longo en van de stoeltjes die weer retour kwamen van de carousel was de zitting al omhoog geklapt, 1 minuut later en de lift had stil gestaan.
Na aankomst in het hotel onder het genot van een drankje nog even wat bijkletsen over het verloop van de dag, de humor ligt dan voor het oprapen, zo ook nu weer.
Wat te denken van Ary’s antwoord op Fred’s vraag aan Ary, ‘wil je ook zo’n biertje’ waarbij Fred naar z’n glas wees, ja zei Ary maar niet zo’n glas want dat is bijna leeg 😉
Dan nog een opmerkelijk verhaal wat mij bereikte, het ging over de reisinformatie, daar staat in wat je maximaal mag meenemen, een lid had het iets te letterlijk opgevat.
In de toegezonden reis informatie staat:  Bagage max. p.p.
1 paar ski’s , 1 paar skischoenen, 1 koffer/tas en 1 stuks handbagage.
Er staat in de reisinfo niets over skistokken en die waren dan ook niet meegenomen!

Maandag 15 januari
Buffaure
Het Val di Fassa gebied met als einddoel Buffaure stond op het programma dus meteen naar de Arabba Fly om daarna met de kabel gondel en stoeltjeslift genoeg hoogte te maken om daarna in een ruk door te skiën over de lange licht rode heerlijke Salere piste.
Dan via de  Belverdere richting Canazei waar we de koffie break gepland hadden.
Op de Belvedere waren werd het tijd voor een foto met de bergen en de strak blauwe lucht als achtergrond, even poseren dus.

Via de Belvedere gingen we richting Canazei waar we bij Garni cafè bar International de koffie break gepland hadden, we noemen trouwens café bar Garni steevast het bakkertje, geen idee waarom?
Na de  koffie ging ik samen met Fred even naar het kerkje Chiesa di San Floriano wat tegenover het bakkertje staat en daar staken we beide een (elektrisch) kaarsje aan voor Cees Kager waar we zoveel gezellige uren mee hebben doorgebracht (the circle of life).
Na dit sacrale moment liepen we in gedachten verzonken naar de gondeltjes lift die ons weer in het heden terug bracht. Daarna nog een gondeltjes lift en toen door naar de grote Col dei Rossi gondel die afdaalt naar Alba met de wetenschap dat we hierna nogmaals moesten ‘gondelen’.

De laatste en vierde gondel is de Ciampac gondel, die brengt je naar het skigebied van Val di Fassa.
Voor gondel liefhebbers moet dit een eldorado zijn, voor mij is het too much.

Het was niet druk op de Val di Fassa pistes en we waren dan ook  ruim voor de lunch in het Buffaure gebied waar de zwarte Vulcano en de heerlijke lange rode Panorama afdaling er goed bij lagen, prima sneeuw zonder nare ijsplakken.
We ‘namen’ eerst de Vulcano om daarna de Panorama afdaling te pakken met de bedoeling om halverwege deze mooie bos afdaling te gaan lunchen bij restaurant La Soldanelle, helaas La Soldanelle was gesloten dus door skiëen over het laatste stuk wat een soort vals plat is dus handjes op de rug om een beetje gang te maken.

Hierna ben je weer terug bij de gondeltjeslift van Pozza Di-Fassa.
Waar gaan we lunchen was nu de prangende vraag, opeens viel ons oog op bar restaurant  Majon de Sabin, slechts 30 m van de gondeltjes lift.
Even later kwam de groep van Simon daar ook binnen, het werd een gezellige drukte en liet mij de forse hamburger met frites goed smaken, een leuk en redelijk geprijsd adres.
Na deze welkome lunch de terugweg ingeslagen, via de uitdagende zwarte Ciampac afdaling weer terug in Alba.
Vanaf Alba met de grote Col dei Rossie gondel omhoog, daarna een stukje met de sass Becé lift en dan sta je weer op de top van de Belvedere.
Hier na in een ruk door naar ons tijdelijk verblijf, de après ski lokte.

Dinsdag 16 januari.
De resterende vier dagen
Ik wilde het een dagje wat rustiger aandoen en ging met de groep van John mee die de Oranje Sella ronde op het programma had staan, dat leek me wel wat.
Heerlijk geskied totdat…..ik uit de stoeltjeslift ging en er iemand over mijn ski’s skiede. Een lelijke spagaat tot gevolg en …de bindingen klikten niet uit.
Gelukkig werd ik door een achter mij uit de lift komende dame uit mijn bindingen geholpen maar toen wist ik het al, dit wordt hem deze week niet meer.
Met de nodige pijn en moeite door geskied, m’n linker knie/been wilde niet wat ik wilde maar had nog een halve Sellaronde voor de boeg, een pijnlijke ervaring.
Gelukkig bereikten we niet lang daarna de Dantercepies gondeltjes en kon ik daar even bijkomen voordat de Passe Gardena afdaling naar Colfosco begon.
Halverwege deze afdaling gelunched bij Mesoles en met m’n hevig tegenspartelende en pijnlijke knie de Sella ronde afgemaakt wetend dat het ski feest voor mij nu over was.

Woensdag 17 januari
Foutje bedankt
Nadat ik licht hinkelend na het ontbijt weer op mijn kamer was gekomen onmiddellijk de de alarm centrale gebeld en de situatie uitgelegd, ik kreeg direct een dossiernummer, dit gaf vertrouwen.
Hierna met een taxi naar het artsen centrum in Corvara en bij terugkomst het medisch rapport  van de arts (kruisband blessure) doorgestuurd naar mijn reisverzekering.
Alle benodigde (medische) gegevens waren nu verstrekt en niets stond een succesvolle repatriatie meer in de weg werd mij verteld, de afdeling logistiek zou de terugreis spoedig regelen werd mij verteld!!!!!  hierna ging alles mis. 

Door mijn kruisband blessure was m’n actieradius beperkt, Arabba zou de komende dagen mijn home town zijn.
Hotel Potavescovo is overdag uitgestorven dus even googelen wat er allemaal te beleven is in Arabba, daar was ik gauw uit, helemaal niets.
Er is in Arabba één pizzeria die vanaf 12 uur geopend en op slecht op 150m afstand, voor mij beloopbaar, ik heb het dan over Pizzeria bar Peter.
Vooral de eerste dag liep ik slecht maar met ondersteuning van Nico en Nel die deze woensdag tot hun rustdag hadden uitgeroepen kwam ik veilig bij Pizzeria bar Peter, thx.
Het moge duidelijk zijn dat de lunch de komende dagen het hoogte punt van de dag zou worden, Arabba bruist overdag niet van het leven en met aan zekerheid grenzende waarschijnlijk geldt dit ook voor het nachtleven maar daar kwam ik niet aan toe.

Donderdag 18 januari
Meer blessure leed
Kamergenoot Fred was ook geblesseerd geraakt, heel vervelend voor Fred maar het spreekwoord ‘gedeelde smart is halve smart’ kreeg toen voor mij pas echt inhoud want toen wij samen door onze hotelkamer strompelden voelde ik mij opeens veel beter, sorry Fred.
S’middags weer lunchen bij bar Peter maar nu met kamer genoot Fred, samen trekkebenend naar Pizzeria Peter.

Vrijdag 19 januari.
Spaghetti aglio e olio
Na twee maal pizza’s eens wilde eens wat  anders en bestelde een spaghetti aglio e olio, dit is van oorsprong een specialiteit uit Napels met veel knoflook en formaggio pecorino en is vaak super lekker maar kwam helaas bij bar Peter niet helemaal uit de verf, ik besloot om de volgende dag toch weer voor een pizza te gaan.

Zaterdag 20 januari.
De terugreis
Voordat chauffeur Klaas weg reed gaf ik mezelf nog een profilactische  anti bloedstolling prik, ik was klaar voor de terugreis
Céline had twee stoelen voor mij geregeld wat de reis acceptabel maakte, thx.
De ontbijtstop was net over de grens bij La Place Venray, niet iedereen had het door dat we al in Nederland waren want ik hoorde iemand een KäseBrötchen bestellen bij La Place. Hierna richting Amsterdan/Duivendrecht om daar afscheid te nemen van de eerste groep skiers.
Chauffeur Klaas zette toen het toepasselijk afscheidslied Toedeloe op, de tekst was voor niemand een probleem en werd gepassioneerd mee gezongen.

Zondag 21 januari.
Het telefoontje .
Zondag middag, ik was al thuis toen ik werd ik gebeld door een medewerker van de reisverzekering, hij zei dat hij mijn dossier was tegen gekomen en dat dit niet had mogen gebeuren (ja dank je de koekkoek).
Later gevolgd door een excuus e-mail(s), zie onderstaand extract van een van deze
e-mails).
Ik dank u zeer dat u ons hebt gewezen op de tekortkomingen in dit dossier. Wij kunnen daar alleen maar van leren, zodat het niet meer voorkomt. Uiteraard is het erg naar dat het u nu is overkomen, en ik vertrouw erop dat de klachtenafdeling uw klacht in behandeling zal nemen, etc. etc.maar wij staan altijd voor u klaar als wij u verder
Excuses alom,een paar dagen later afgerond met een mooi boeket.

Hoe nu verder… fysio verwacht dat met een gericht schema dat ik over 4-6 weken weer een start kunt maken met hardlopen.
Verder ben ik geïnspireerd door het momenteel razend populaire Puppy Yoga.
Bij gebrek aan puppies heb ik dit echter aangepast, onze kat Pouny vervangt de puppies het is dus geen Puppie Yoga maar Poezen yoga geworden, heerlijk mediteren met onze kat, ik kan het iedereen aanbevelen, zen worden.is zo fijn.

Henk Buis