Door Herman Dokkum
Venabu voor het eerst gezien
Aan de aankomst voor een week langlaufen in Venabu ging al een voorbereiding van een half jaar vooraf. Tijdens de reis moest onze reisleidster Charlotte Vlaar op het vliegveld Gardermoen nog improviseren om ons in de juiste bus te krijgen. In het Venabu Fjellhotel konden wij ons bij Wim verenigen met de ski’s, voordat wij ook maar een kamer in mochten.
Geweldig goed kent onze begeleidster dit los-vaste gezelschap met een viertal dat voor het eerst meeging.
Voor mij als een van de nieuwelingen, was het wel wennen: geen grenzen in Venabygdfjell – in de zin van bebouwing of bergen aan de einder. Want het was de eerste dagen zwaar bewolkt met sneeuw in het vooruitzicht. Het rijk van koning Winter rond -10 C en krachtige wind uit westelijke richtingen.
En belangrijk, met de meesten moest ik nog kennis maken. Dat heb ik geweten: mannen als Evert en eerdergenoemde Wim zijn cracks in kennis en techniek van het skilopen – ophouden zullen zij nooit; alleen stoppen voor het drankje en hapje onderweg, tegelijk de middagpauze. Addy leerde ik in de loop van de week kennen: mijn steun en toeverlaat, vooral de laatste dag. Dat was het moment om eens met gewone ll-ski’s te lopen -maar wel de juiste wax er onder- in plaats van op mijn al tientallen jaren vertrouwde ‘non-wax’. Ik kan achteraf zeggen, dat ik nog wel moet oefenen, maar blaren heb ik er niet van gekregen.
In het begin van de week was aansluiting bij een groepje nog aftasten. Want van enkelen wist ik hun vaardigheid. Met de kennis van doorgewinterde liefhebbers van het gebied, wees Charlotte Vlaar mij toe aan een groep die voor enige uren wat ‘variatie’ zocht. Een mooie gelegenheid om onderweg met verschillende mannen en vrouwen kennis te maken.
Zo heb ik in de daarop volgende dagen in kale delen en prachtige, witte bossen met weer anderen inspannende tochten kunnen maken. En de hellingen aan weerszijden van de rivieren Freska en Mya op en af over rulle sneeuw. Of met zijn vieren in ongespoord terrein ver wegzakkend je weg vervolgen tussen de vele boompjes met ‘trollenhaar’, om daarna af te dalen tussen prachtig witte lariksen. Zelfs klaarde het op in de loop van de week – een strak blauwe lucht met felle zon. En daar was het schitterende vergezicht van vele bergen. Een van de laatste tochten was de beklimming van de berg Svartfjell. Een gedeelte deed mij denken aan het stijgen op een rode alpine-skipiste in Tirol: aan de ‘visgraat’-pas kwam maar geen eind … Maar toen, de afdaling; het eerste was te doen, de rest was een omgeploegde berg door de steigers van de andere kant. Een van mijn ski’s besloot tot eigen richting, zodat ik even later in diepe sneeuw viel en achter mijn rugzak aan voort rolde. En dan is het ‘zwemmen’. Maartje, gevolgd door Rik, koos voor het betere ‘rutschen’ …
’s Avonds was het goed toeven in de zaal van het hotel. Na de copieuse maaltijd van (vaak oud-)Noorse gerechten de verzamelplaats voor ons om te verhalen van de ervaringen overdag. Of persoonlijke gesprekken te voeren. ’s Ochtends bij het ontbijt was Charlotte daar, met een twinkeling in haar ogen, met de voor mij opwekkende vraag: ‘…En Herman, heb je er weer zin in…?’
Ja, elke dag heb ik genoten. Van allen die mij overal naar toe hebben genomen om een indruk te krijgen van een prachtig landschap in de buurt van Venabu.
Ook de busreis naar lager gelegen gebied was in stijl: een witte wereld met een enkele raaf ten geleide.
=========================================================
Reisverslag Venabu 2019
Door Marianne Stevens
Wij zien elkaar op Schiphol, op de afgesproken tijd 7.15 uur. Alle dertien aanwezig en nu samen verder. Koffers en skitassen afgegeven en zonder problemen snel door de douane. Het wachten is begonnen, kopje koffie, beetje rondkijken een tijdschrift of boek kopen. Een mooie vlucht naar Oslo, weer wachten want uit andere windstreken komen gasten, die ook met de hotelbus naar Venabu reizen. Op een kilometer van het hotel stapt Liena in, de eigenaresse van het hotel. Zij heet ons welkom en legt het een en ander uit. Een gastvrij begin van ons verblijf en het begint ook nog te sneeuwen, hoe mooi is dat.
De volgende morgen sneeuwt het nog steeds en een laag poedersneeuw bedekt de loipen. Na een uitgebreid ontbijt en het vullen van de rugzakken met warm drinken en broodjes gaan we op pad. Onze groep bestaat uit acht personen die al meerdere keren in deze streek zijn geweest en vijf personen die totaal onbekend hier zijn. In de waxruimte is druk overleg geweest, soms verkeerd gekozen en weer opnieuw besloten. Ik blij met mijn no wax skies, ik glij iets minder hard maar ze, de skies, doen het altijd. Omdat het is blijven sneeuwen, geen loipetrekker, dat wordt door onszelf gedaan en zo werken we ons door het verstilde landschap, de ervaring voorop, hier en daar overleg hoe te gaan rekening houdend met de minderen in het gezelschap.
Vandaag het motto, samen uit samen thuis. Aangekomen in Spidsbergseter een heerlijk verdiende koffie in een prachtig oud hotel met veel gezellige hoekjes om te zitten.Terug naar Venabu via een andere route, onze langlaufdoop in Noorwegen is geslaagd. Voor de volgende dagen worden plannen gesmeed, groepjes gevormd, de kleuren van de wax besproken. De gewoonte is hier, ga je op pad dan schrijf je je naam in een schrift, bij thuiskomst haal je je naam door. Zo wordt er op gelet, dat alle schaapjes weer binnen zijn, wordt over je gewaakt waar kom je dat tegen. Langlaufen in Noorwegen is een totaal andere beleving, klassiek en bredere loipes, veel vals plat, maar ook gemene klimmetjes, zelfs eentje waarbij het laatste stuk omhoog, kruipend veroverd werd. Maar dan de beloning, glijdend naar beneden, vooral de stilte en de ruimte vallen op.
In het hotel hebben wij intussen een eigen hoekje “onze senioren hangplek”. Goed voor de laatste slokjes drinken uit de thermosflessen en het uitwisselen van ieders belevenissen die dag. Daarna de sauna, klein maar fijn om de spieren voor de volgende dag weer op te pimpen. Op maandagavond een prachtige fotopresentatie, de omgeving gedurende de vier jaargetijden en uitleg over het ontstaan van het hotel. Als onderbreking hebben een aantal van ons een sneeuwschoenwandeling gemaakt naar de bevroren waterval Dorfellet. Eerst door het bos en daarna van het pad af de diepe sneeuw in, toen waren we er nog niet want we moesten nog een steile afdaling maken. Omdat wij geconcentreerd naar beneden gingen via een heel smal pad, zag je niet veel van de omgeving tot het moment dat wij bij het laagste punt van de waterval kwamen. Een prachtig gezicht, foto’s maken en genieten. Ja en dezelfde weg terug, een behoorlijke inspanning maar zeker de moeite waard. Velen van onze groep komen al jaren in Venabu, maar weinigen hebben deze tocht gemaakt, een aanrader!
Echt verdiend was ’s avonds het Noors buffet, met uitgebreide uitleg over de gerechten, waaronder zelfs walvisvlees. Omstreden, maar toch een klein stukje geproefd, zout! Als sluitstuk van de avond een voorgelezen sprookje en hoe kan het anders een trol in de hoofdrol. De hele week is het zwaar bewolkt geweest en de laatste dag zelfs storm. Ons wachten in de morgen wordt beloond, de zon gaat schijnen en de mooiste blauwe lucht komt te voorschijn. Als afscheid nog een rondje trimloipe en met de loipetrekker voor mij, messcherp door de verse sneeuw, een mooier afscheid kon niet. In een week groeide onze groep tot een familie en met weemoed sluiten we onze koffers. Een mooie vakantie, fantastisch hotel met overvloedig ontbijt en dinerbuffet. Een prachtige omgeving met veel mogelijkheden, makkelijk en moeilijk onderweg heel goed aangegeven met plattegronden.
Een nieuwe datum is al bepaald 29 februari-7 maart 2020. De overgebleven kronen bewaren wij, je weet maar nooit…. Ik bedank mijn reisgenoten voor het gezamenlijk maken van mijn herinnering” Langlaufen 2019 Noorwegen/Venabu fjellhotel”