14 – 23 februari 2020
Wederom heeft Denise een enorm leuk reisverslag geschreven:
Vitamine See
Terwijl de bus ons terugbrengt naar Nederland, de regen tegen de voorruit klettert en iedereen nog wat dieper in zijn dekentje duikt voor een laatste dutje, probeer ik voorzichtig de balans op te maken van wederom een fantastische vakantieweek. Als je terug gaat kijken, betekent dat ook dat de vakantie definitief ten einde is en het dagelijks leven zich weer langzaam aandient. Wassen draaien, boodschappen doen, werktas tevoorschijn halen, wekker zetten, kortom precies die dingen die je juist zo graag een tijdje achter je liet.
Even geen beslommeringen… wat word je daar blij van. Het verschil qua rust in de groep op de terugreis in vergelijking met de heenweg een week ervoor is groot. Iedereen stapt op zo’n vrijdag toch met gehaast en een hoofd vol ballast in die bus, alles net op tijd klaar en ingepakt om op vakantie te gaan. Ik haat de dag voor de vakantie, die stressssssssss…
En wat zo’n week dan doet…heerlijk.
Het is ook volstrekt duidelijk hoe zo’n gemiddelde vakantiedag eruit ziet. Heel ongecompliceerd. Terwijl je je bed uitrolt, werp je eerst een blik op de besneeuwde bergtoppen en probeer je te ontdekken wat voor weer het wordt. Terwijl je naar beneden loopt, bedenk je wat voor lekkers je zal kiezen van dat enorm uitgebreide ontbijtbuffet. Daarna omkleden, skikleding aan, helm op, handschoenen zoeken, skipas bij de hand, spullen halen, klik, klik aan die handel en gewoon gaan. Liftje. Berg op en skiën. Of je nou alleen naar boven gaat of met een klasje, omdat de groep zo groot is en het gebied overzichtelijk, zijn er altijd wel mensen te vinden van jouw niveau. Altijd gezellig en geen gezeur. ’s Middags lunchen, dan weer skiën of in de zon lekker lezen, wandelen, even chillen, zwemmen, douchen of après skiën en dan rond 19.00 uur tijd voor het meergangen diner. Met straffe hand en zonder omhaal opgediend door onze Heidi die precies weet hoe ze die eigenwijze groep van de Alkmaarse Skivereniging in het gareel houdt. De tijd die daarna nog overblijft besteedt ieder op z’n eigen manier: kletsen, drinken, rodelen, kaarten, tafeltennissen, poolen en dan weer een heerlijk dutje. Best overzichtelijk.
En terwijl je denkt dat je misschien niet zoveel bijzonders doet, gebeurt er ondertussen heel veel. Je systeem komt tot rust, dat stemmetje in je hoofd laat zich wat minder horen, je longen zuigen zich vol gezonde lucht en je lijf is blij dat het weer eens uitgedaagd wordt en dat slaapt heerlijk.
Dat klinkt te mooi om waar te zijn? Zeker, maar geloof me, ook hier kom je jezelf wel een keer tegen. Ineens die angst op een ijzige piste om te vallen en iets te breken. Een ongeluk zit altijd in een klein hoekje als je je knie verrekt of wanneer de beste skiër van de groep in het ziekenhuis belandt. Die angstmomenten klinken naar maar heel vaak word je overvallen door een immens geluksgevoel wanneer je je eigen grenzen hebt verlegd en je om je heen kijkt en ziet hoe machtig mooi die bergen daar liggen en hoe al die kleine nietige mensjes daar hun weg in vinden. Volop Vitamine See dus. Wij hebben genoten!
Denise van Laar
====================================================================
15 – 24 februari 2019
Door Denise
Wat was het geweldig!
Mooi weer, veel zon, goede sneeuw, aardige mensen, een goede leraar een fijn hotel en een gezellige sfeer. Ultieme vrijheid. En ja ook ‘uit onze comfortzone’ want leren skiën is af en toe ook eng. Met de kennis van nu zeg ik : “Dit hadden we natuurlijk al veel eerder moeten doen! Niet moeilijk doen als het makkelijk kan”
Al jaren wilden we de kinderen een keer laten kennis maken met de wintersport maar kwamen niet verder dan: ‘hoe dan, waar dan’ en met het vooruitzicht van sneeuwkettingen en urenlange files zakte de moed ons bij voorbaat in de schoenen.
Tot dat Eline (zij en haar gezin zijn ervaren See gangers) vol enthousiasme opperde dat dit dan dé reis was om een keer zoiets uit te proberen.
‘Het skigebied was top, ook voor beginners, de reis was prima te doen, het hotel fantastisch en ’s avonds gewoon aanschuiven voor een heerlijk vijf gangen diner en een drankje in het dorp’. En na een beetje pushen en nog wat extra overtuigingskracht, laat dat maar aan Eline over, zagen wij ook in dat dit dé ultieme kans was op een mooie kennismaking met het fenomeen ‘wintersport’. En daar hebben we geen moment spijt van gehad. Het overtrof al onze verwachtingen.
Met zeker vier families die zich via Eline hadden aangemeld stapten we in de bus en werden meteen hartelijk opgenomen in een groep mensen die elkaar al jaren kenden en allemaal keer op keer teruggingen naar See. Verhalen van oma Ria die al jaren met kleindochter Robin op reis gaat en kleindochter Serra die jaarlijks met haar oma en opa Mieke en Aad naar See gaat. Rene die eerst met zijn zoon ging en nu met dochter Jeanne op pad was. En natuurlijk de enthousiaste verhalen van Kaat en Noortje, de dochters van reisleidster Aleid en haar man Henri. Hartverwarmend allemaal.
En zoals de sfeer de 1e dag was, is ie eigenlijk de hele week gebleven. Behulpzaam, gezellig, open en met ruimte voor iedereens verhalen. Of het nu over de zieken in de groep ging, over de Ladiesday in Isgchl, over onze 1e afdaling helemaal naar het dorp of de mening van de meiden over de leuke jongens in de kroeg. Iedereen heeft zich supergoed met elkaar vermaakt. Zowel op de pistes, tijdens het ‘apres skieën’ als in de lokale kroeg, de “Heksenkessel” onder aanvoering van Henri, Cor en Kamp die alle Oostenrijkse meezingers kunnen dromen.
De jongeren, waarvan een deel al jaren met elkaar op wintersport gaat, vormden met de ‘nieuwen’ gedurende de week een hechte groep, superleuk. Dank ook Lisette, Paul, Toon, Mees, Bregje, Julius, Jeroen, Cato, Sjors, Jan, Anouk, Kyon en Deyen en alle anderen voor de gezelligheid.
Wij gaan een volgende keer graag weer mee!
Saskia, Morris, Charlie en Denise
