feb 2019
door Frank Bakhuizen
Vlam in de pijp
Na mijn tussenstop bij de ‘Johan Cruijff arena’ (Restaurant JinSo) was ik er klaar voor. Marilleva 2019. In Duivendrecht kwam de Peereboom bus vol met blije mensen mooi op tijd. De bus was goed gevuld. Ook met skiërs van onze zustervereniging Zaanstreek. Zoals altijd was het passen en meten met de koffers, iets wat alleen de mannen van Peereboom goed kunnen.
Kijken wie je weer ziet, voor een skivakantie is gezondheid toch kritischer dan die voor ‘aan het strand’. Fred, mijn oude slapie, was na ziekte ook weer present. Spannend hoe zou het hem vergaan? Toos was ook weer met Ab verenigd (vorig jaar was Toos niet aanwezig).
In de bus ging het verhaal dat vandaag de eerste sneeuw met een mooi pak was gevallen in Italië. Helemaal geweldig, gelukkig nu geen kunstsneeuw piste voor ons. De reis ging ‘s nachts heel voorspoedig, er werd zelfs een stop overgeslagen worden omdat iedereen zo vredig sliep.
Tot bij het ochtendgloren de Brennerpas opdoemde, geen vlam in de pijp, maar de vlam in de standkachel. Al het verkeer stond stil. De gebeden voor sneeuw waren toch iets te gretig geweest. We haalden het internationale nieuws, meestal niet iets wat je wilt. De smartphones stonden roodgloeiend voor het laatste ‘Brennerpas nieuws’, tot de batterijen leeg waren. Een enkeling had een powerbank, of haalde het levenselixer uit het dashbord bij de chauffeur. Wonderwel kwamen we al die uren toch nog redelijk door. Kletsen, Kaarten, e-books, en een zanger met ‘Vlam in de pijp’
Jaap, onze reisleider had het Hotel geïnformeerd over onze aangepaste aankomst. Met deze vertraging kwamen we gelukkig toch nog om 23.00 uur aan (12.00 uur vertraging, het had erger gekund.) Een geweldige service van de mensen in het hotel viel ons ten deel. Er werd een warme maaltijd geserveerd om 23.00 uur. Voor onze chauffeurs, met de retourploeg kreeg het verhaal nog een ‘staartje’. Wij mochten ons gelukkig prijzen!
Rob was met de trein gekomen. Héél relaxed informeerde Rob met een kwinkslag naar onze Brennerpas ervaring. Iedereen viel die avond verzadigd en tevreden als een blok in slaap.
De volgende dag een aanzicht als een ansichtkaart. Een piste zoals je die maar weinig krijgt. Bomen bedekt met een zwaar pak sneeuw. Na een halve dag skiën was ‘de Brenner’ alweer vergeten. De pistes werden wel ‘buckelig’ aan het eind van de dag, ook de pistenbullys konden al die prachtige sneeuw niet meteen aan. Maar dat mocht de pret niet drukken, prachtig allemaal. Het skiën ging in het begin alleen wat stroefjes misschien een wax die niet voor verse sneeuw optimaal was?
Mooi he?
We zouden nog een hele mooie skiweek krijgen. Als verassing kregen we halverwege de week een ‘PASTA PARTY with drinks and grappa’ aangeboden van ons Hotel. De party, helemaal gratis, was ruim een uurtje skiën van Marilleva in Madonna Di Campiglio. Hollanders hoef je dat maar één keer aan te bieden. Hoewel de Belgen uit ons hotel zich ook niet geneerden om in grote getale aanwezig zijn. Alleen moesten we wel érg lang wachten bij een glaasje water. Bleek dat we niet bij ‘Rifugio Patascoss’ zelf moesten zijn, maar honderd meter up-hill op de rand van de piste.
Riet en ik waren al ongeduldig binnen aan het lunchen. Óók heerlijk gegeten, ik had een grote bout met een goed biertje. Bij ons aan tafel maakten we een babbeltje met piste medewerkers.
Een skileraar kwam snel langs met een verbolgen verhaal naar die mannen ondersteund met foto’s. Ik zag scheef foto’s van tafels met tevreden smikkelaars, waarbij ik een enkeling herkende?!
We kregen geen uitleg over het gebeurde. Later toen we huiswaarts skieden zagen we politie proces verbaal opmaken. De PARTY leek een illegale actie geweest te zijn. Ik heb Jaap (Vitali) maar geadviseerd de volgende dagen in een ander pak te skiën. Jaap kon dat, hij had een garderobe meegenomen voor élke dag een andere skioutfit.
‘Pejo doen’ was weer een bucketlist-item voor velen. Met de bus naar Pejo om daar van 3000 meter hoog 8 km aan één stuk naar beneden skiën. Die dag viel de groep uiteen in Pejo-gangers, stads-trippers voor ‘de parel van het noorden’ Trento en een enkele achterblijver in Marilleva. Achterblijvers Henk en Frank zouden samen gaan skiën in Marilleva. Dat lukte tot de eerste lift.
Elkaar kwijtraken is altijd een dingetje bij de groep (niets van mij persoonlijk). Toch maar telefoons gaan gebruiken op de piste. Ik heb die dag gebruikt om mijn ‘alpine techniek’ te verruilen voor ‘het carven’ door afkijken bij privé klasjes. En wat mooie afdalingen gedaan in “carve”.
Met de groep van Fred mocht ik ook een dag mee. Tja wel een groep die doelen stelt. Dat ben ik niet gewend als recreant. Tochten uitstippelen is een serieuze aangelegenheid bij de groep van Fred en wordt tot in de late uurtjes bij de Bar voorbereid. Gelukkig is bij de voorbereiding dan voldoende bier aanwezig. We vroegen ook tips aan de dames achter de Bar. Advies was misschien niet echt nodig voor Fred, ooit werkzaam bij het kadaster, maar in ieder geval gezellig. Toos en Ab hadden de route naar Pinzolo gewoon even zelf uitgeknobbeld. Die skidag was een erg fijne dag voor mij. Niet zo goed voor mijn ego want de giga spierpijn kon ik de dag erna niet verhullen.
Hoe kom ik nou precies naar … ?
Een jarige was er ook weer deze vakantie. Thea was zeer vereerd met het vuurwerk en ons gezang.
Thea is jarig !
Après-ski is een must do activiteit, in meerdere of mindere mate. Irma sleepte ons, liefst al in de middag, elke dag naar haar stamkroeg ‘Pizzeria Al Cervo’ naast het Hotel.
De familieleden zijn erg hartelijk en kenden Irma nog écht van verleden jaar. Een multidisciplinair familielid gebeuren, Serveren, Kassa betaling, Pizza bakken én ski’s verhuren.
Je ziet er ook italianen met bambino’s, dus authentiek zeg ik maar. Niet verwonderlijk dat wij daar fantastische pizza’s en bombardino’s geserveerd kregen.
De tocht naar huis was voorspoedig, gelukkig zonder letsels of achterblijvers in Madonna Di Campiglio. De tussenstop in Zevenaar was ook meteen mijn eindpunt. Voor de anderen was het nog even de rit uitzitten naar Alkmaar.
Weer een fantastische vakantie geweest, met dank aan de leden achter de schermen.
De Brennerpas? Euhh vergeten
Frank